Legalne środki przymusu bezpośredniego w ochronie zdrowia
W ustawie dotyczącej ochrony zdrowia psychicznego wyliczono cztery zatwierdzone prawnie sposoby przymusu bezpośredniego, które mogą być stosowane przez lekarzy w przypadku pacjentów z zaburzeniami psychicznymi. Są to “przytrzymanie, przymusowe podanie leków, unieruchomienie oraz izolacja”. Ponadto, ustawa wskazuje, że w sytuacji, gdy pacjent “poważnie zakłóca lub uniemożliwia funkcjonowanie placówki psychiatrycznej lub jednostki pomocy społecznej”, dopuszczalne jest zastosowanie tylko dwóch z nich: przytrzymania i przymusowego podania leków. Istotne jest również to, że te cztery narzędzia są precyzyjnie określone i nie można ich dowolnie poszerzać o inne działania. Dlatego żadne inne czynności, jak na przykład uderzenia czy zadawanie bólu, nie mogą być traktowane jako legalne formy przymusu bezpośredniego zgodne z przepisami. Ponadto, ustawodawca hierarchizuje te środki przymusu pod względem ingerencji w godność pacjenta, gdzie przytrzymanie jest uważane za najmniej inwazyjne, ale najbardziej kłopotliwe dla personelu medycznego.
Twoje działanie może być kluczem do ratowania zdrowia i życia.
Zapisz się na szkolenie z pierwszej pomocy i stań się bohaterem w każdej chwili!
Przetrzymywanie
Aby zapewnić bezpieczne przytrzymanie pacjenta, konieczne jest ograniczenie jego ruchów w sposób krótkotrwały i kontrolowany, bez narażania jego zdrowia czy życia. Do tego celu wykorzystuje się siłę fizyczną, zazwyczaj wymagając udziału kilku osób, które stabilizują jego kończyny. W trakcie tego procesu ważne jest unikanie użycia jakichkolwiek przedmiotów czy narzędzi, takich jak pałki czy kajdanki. Nadzór nad całą procedurą musi sprawować lekarz lub inny doświadczony członek personelu medycznego.
Przymusowe podawanie leków
Zastosowanie przymusowego podania leków to kolejna opcja, która pozwala na działanie w przypadku pacjentów nie wyrażających zgody na przyjęcie leków. Istnieje pewna kontrowersja dotycząca sposobu podawania leków, ale autor ustawy rozumie to jako konieczność podania leku w ilości i dawce wystarczającej do uspokojenia pacjenta i uniknięcia zagrożenia dla jego życia lub zdrowia. Uznaje się, że przymusowe podanie leków ma na celu natychmiastowe zapobieżenie zagrożeniom wynikającym z zachowania pacjenta, a nie stanowi metody długoterminowego leczenia (co określa artykuł 33 ustawy). Dlatego też planowe podawanie wcześniej przepisanego leczenia przez lekarza nie mieści się w ramach przymusowego postępowania.
Unieruchomienie
Unieruchomienie polega na ograniczeniu możliwości ruchu pacjenta na określony czas, ustalony przez lekarza jako środek przymusu bezpośredniego. Może być to wykonane przy użyciu różnych narzędzi, takich jak pasy, uchwyty, prześcieradło lub specjalny kaftan bezpieczeństwa. Należy zachować szczególną ostrożność, aby zapobiec pacjentowi problemom z oddychaniem, wymiotom lub urazom. W przypadku działań ratownictwa medycznego może być konieczne zastosowanie improwizowanych rozwiązań, aby zapewnić bezpieczeństwo pacjenta podczas transportu do szpitala psychiatrycznego.
Izolacja
Izolacja, jako środek przymusu bezpośredniego, opiera się na umieszczeniu pacjenta w izolowanym pomieszczeniu, gdzie nie stanowi on zagrożenia ani dla siebie, ani dla innych. Ten rodzaj przymusu często wiąże się z koniecznością hospitalizacji i trwa przez dłuższy czas, zwykle od kilkudziesięciu minut do kilku godzin.